دنیای این روزهای من

سلام صبح بخیر یک احوالپرسی کوتاه و از ته دل، دو سه چهار تا قلب رنگی و ماچ و بوسه و اینگونه اغاز میکنیم بودنمان را، چقد این فضای مجازی خوب است و نبودش بد.در یک قاب گوشی صورتت را می بینم با عکسی، و قربان صدقه ات می روم انگار روبه رویت نشسته ام و چای می نوشیم، انگار نه انگار فرسنگ ها فاصله داریم. وای اگر این فضای مجازی نبود چقد سخت بود، در این چند روز چقدر قدرش را بیشتر دانستم. این روزهای سخت بی خبری پرتم کرد به دنیای تنهایی. به دنیای غربت، و در نهایت درک واقعیت. و بیرحمانه تر دلم گرفت، از دلتنگی طاقتم طاق شد بار ها و بارها.  این روزها فهمیدم که چقد دوست دارم در دنیای واقعی تو را در آغوش بکشم.