چو بیایی

سعدی چه خوش گفتی که؛ دیگران چون بروند از نظر، از دل بروند. تو چنان در دل من رفته ای، که جان دربدنی. تو همایی و من خسته و بیچاره گدای. پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنی.

سلام دنیام عزیز دلم جان جانانم، مهر و ایمانم، مهر رخت سرشت من و اغوش تو بهشت من است. عشقت سرنوشت من است و این سرنوشت را هر روز از سر می نویسم. راحت من رضای توست. و راحتی تو رضای من است. دولت عشق من، دنیای قشنگم، آدینه است، چای را دم کن با زعفران و چند دانه هل، با قوری و استکان کمر باریک. تا با خیالی آسوده، تکیه کنم بر دیوار خیالت، و لا به لای دلتنگی هایم ناگهان بیایی و بگویی هفته ای که گذشت، بی من چطور گذشت؟ و من بگویم گفته بودم چه بیایی غم دل با تو بگویم ولی چون تو بیایی غم از دل برود.