تنها نيستم

بر شانه من کبوتری ست که از دهان تو آب ميخورد، بر شانه من کبوتری ست که گلوی مرا تازه ميکند، بر شانه من کبوتری ست باوقار و خوب، که با من از روشنی سخن ميگويد.

در کوچه مردی بر خاک افتاد، در خانه زنی گريست، در گاهواره کودکی لبخندی زد. آدم ها هم تلاش حقيقت اند، آدم ها همزاد ابديت اند. من با ابديت بيگانه نيستم.

نازنين! جامه ی خوب ات را بپوش. عشق، ما را دوست می دارد. من با تو رويای ام را در بيداری دنبال می گيرم. من شعر را از حقيقت پيشانی تو در می يابم. با من از روشنی حرف ميزنی، و از انسان که خويشاوند  همه خداهاست. با تو من ديگر در سحر روياهای ام تنها نيستم... "شاملو"